In het Leekstermeergebied bij Paviljoen Cnossen lag nog een stuk knooppuntroute dat ik nog niet gewandeld had. Dat is...
Geplaatst door Gerrit De Vries op Vrijdag 4 oktober 2024
Fietsen, Wandelen & Fotograferen.
Drie hobby's die zich goed laten combineren. Het presenteren van de reslutaten in dit blog is weer een hobby op zich. Het is uiteindelijk vooral een fotoblog geworden. Bij de mobiele versie van dit blog vooral ook even naar beneden scrollen voor de andere pagina's.
Pagina's
zaterdag 5 oktober 2024
zondag 7 juli 2024
zondag 2 juni 2024
woensdag 30 augustus 2023
Sint-Janskruid
SINT-JANSKRUID (Hypericum perforatum)
- | Sint-janskruid (Hypericum perforatum) | - |
---|---|---|
Rijk | Planten | Plantae |
Stam | Landplanten | Embryophyta |
Klasse | Zaadplanten | Spermatopsida |
Orde | - | Malpighiales |
Familie | Hertshooifamilie | Hypericaceae |
Geslacht | Hertshooi | Hypericum |
Soort | Sint-janskruid | Hypericum perforatum |
Het sint-janskruid (Hypericum perforatum) is een plant uit de hertshooifamilie (Hypericaceae). De vaste plant komt van nature oorspronkelijk voor in Europa, maar is van daaruit verder verspreid. Het kruid bloeit rond het Sint-Jansfeest op 24 juni, de tijd dat de zon op zijn hoogst staat, met gele bloemen die dan ook worden geoogst. De soort is al lang in gebruik als geneeskrachtig kruid en is als plantaardig antidepressivum verkrijgbaar. Beschrijving De plant wordt 20-85 cm hoog en heeft een ronde stengel met tot twee smalle lijsten. De kale, elliptisch tot eironde, gaafrandige, 1,5-3 cm lange bladeren hebben talrijke doorzichtige punten en een stompe bladvoet. De doorzichtige puntjes zijn gevuld met etherische olie. Sint-janskruid bloeit van juni tot september met gele bloemen. De kroonbladen zijn 1-1,6 cm lang. De kelkbladen zijn lancetvormig, spits en gaafrandig. De kroonbladen hebben weinig zwarte punten. De bloeiwijze is een tuil. De vrucht is een doosvrucht met, uitsluitend lange, klierstrepen (vittae). De plant komt voor op droge, grazige, voedselrijke plaatsen langs wegen, spoorwegen en struikgewas.
19 augustus 2023
19 augustus 2023
19 augustus 2023
24 juni 2020
24 juni 2020
Wilde cichorei
WILDE CICHOREI (Cichorium intybus)
- | Wilde cichorei (Cichorium intybus) | - |
---|---|---|
Rijk | Planten | Plantae |
Stam | Landplanten | Embryophyta |
Klasse | Zaadplanten | Spermatopsida |
Orde | - | Asterales |
Familie | Composietenfamilie | Asteraceae |
Geslacht | Cichorei | Cichorium |
Soort | Wilde cichorei | Cichorium intybus |
Wilde cichorei of wegenwachter (Cichorium intybus) is een overblijvend kruid uit de composietenfamilie (Asteraceae). Kenmerken De plant is 30-120 cm hoog, heeft een sterke penwortel en een sterk vertakte stengel. De 3-5 cm grote bloemhoofdjes zijn lichtblauw en bevatten alleen lintbloemen. Het hoofdje is enkel in de ochtend geopend. De vruchten zijn nootjes. Deze zijn 2-3 mm lang en hebben een schubbig pappus. Voorkomen Van oorsprong komt de plant uit het Middellandse Zeegebied. In Nederland en België is de plant echter al vele eeuwen lang aanwezig en waarschijnlijk door de Romeinen meegebracht. Cichorei komt voor in wegbermen, maar ook langs dijken, in droog grasland, bij muren en op vuilnisbelten kan ze worden aangetroffen. De bloeiperiode loopt van juli t/m augustus. Naam wegenwachter De volksnaam wegenwachter (Duits: Gemeine Wegwarte) verwijst naar het voorkomen van de plant in grote aantallen in bermen langs wegen. Voeding De gemalen wortels werden, vooral in de negentiende eeuw en in de periode van de Tweede Wereldoorlog, als koffiesurrogaat gebruikt vanwege het hoge gehalte aan inuline. Nu wordt cichorei weer op vrij grote schaal verbouwd voor de productie van inuline. Hiervoor zijn verschillende rassen geselecteerd die een betere wortelvorm, een hogere wortelproductie en een hoger gehalte aan inuline hebben dan de oorspronkelijk wilde cichorei. De jonge cichoreibladeren hebben een licht bittere smaak en kunnen in het voorjaar worden gebruikt in salades. Ook kunnen ze gekookt worden gebruikt. Tijdens het paasfeest worden de bladeren gegeten bij gebraden lam. Ook de bloeistengels kunnen gekookt gebruikt worden.
17 augustus 2023
5 augustus 2021
17 augustus 2023
17 augustus 2023
5 augustus 2023
Bruin blauwtje
BRUIN BLAUWTJE (Aricia agestis)
- | Bruin blauwtje (Aricia agestis) | - |
---|---|---|
Rijk | Dieren | Animalia |
Stam | Geleedpotigen | Arthropoda |
Klasse | Insecten | Insecta |
Orde | Vlinders | Lepidoptera |
Familie | Kleine pages, vuurvlinders en blauwtjes | Lycaenidae |
Geslacht | - | Aricia |
Soort | Bruin blauwtje | Aricia agestis |
Het bruin blauwtje (Aricia agestis) door sommige auteurs in het geslacht Plebejus geplaatst) is een vlinder uit de familie van de kleine pages, vuurvlinders en blauwtjes (Lycaenidae). Kenmerken Er is gemakkelijk verwarring mogelijk met het vrouwtje van het icarusblauwtje, dat ook bruine vleugels heeft. Het bruin blauwtje heeft op de onderzijde van de voorvleugel echter geen vlekje aan de basis van de vleugel, het icarusblauwtje wel. Ook ligt de bovenste van de twee vlekjes aan de voorrand van de achtervleugel bij het bruin blauwtje dicht tegen de bovenste rij van vlekjes, terwijl die bij het icarusblauwtje een stuk lager ligt. Verspreiding en leefgebied Het bruin blauwtje komt algemeen voor in Centraal- en Zuid-Europa, op warme graslanden, heiden en duinen. Als zwerver en dwaalgast kan de vlinder worden aangetroffen in Nederland en België. In het kustgebied komt de vlinder als standvlinder voor. Het bruin blauwtje profiteert van de opwarming van de aarde en doet dit niet onopgemerkt. In 2012 vloog de soort in het Verenigd Koninkrijk 79 kilometer noordelijker dan 20 jaar daarvoor. Maar niet alleen in de UK gaat het haar voor de wind, ook in de rest van Europa doet ze het zeer goed. De vliegtijd is van mei tot en met oktober. Waardplanten De waardplanten zijn reigersbek en zonneroosjes.
16 augustus 2023
19 augustus 2023
19 augustus 2023
19 augustus 2023
22 augustus 2023
dinsdag 8 augustus 2023
Parelamaniet
PARELAMANIET (Amanita rubescens)
- | Naam | - |
---|---|---|
Rijk | Schimmels | Fungi |
Stam | Steeltjeszwam | Basidiomycota |
Klasse | - | Agaricomycetes |
Orde | Plaatjeszwam | Agaricales |
Familie | - | Amanitaceae |
Geslacht | Amaniet | Amanita |
Soort | Parelamaniet | Amanita rubescens |
De parelamaniet (Amanita rubescens) is een mits gekookt goed eetbare paddenstoel die behoort tot de familie Amanitaceae. Rauw is de paddenstoel giftig. De paddenstoel wordt vaak aangetast door insecten.
Kenmerken
hoed
De 3 tot 15 cm brede, gladde hoed van de paddenstoel is vleeskleurigbruin tot roodbruin en bedekt met witachtige tot felrode stippen afkomstig van het velum. De stippen kunnen door de regen eraf spoelen wat de herkenbaarheid doet afnemen. De jonge hoed is bolrond en wordt later gewelfd tot vlak. De rand van de hoed heeft geen ribbels.
lamellen
De lamellen zijn wit en krijgen na beschadiging roodbruine vlekken.
steel
De 7 tot 12 cm lange en 1 tot 2 cm brede steel is wit met roodbruine vlekken of strepen. Het manchet is fijn geribbeld. De steel is onderaan uivormig verdikt. Ook bevat een steel een vlezige ring die verticaal gestreept is.
geur
Het vlees heeft en witte kleur en een zwakke geur.
voet
De knolvoet kan kleine wratjes bevatten.
sporen
De sporen zijn glad, ovaal, amyloid, wit en ongeveer 6–10,5 x 4–7µm groot. De basidia zijn 4-sporig zonder gespen. De hyfen zijn 2 tot 7 µm hoog.
Mogelijke verwisseling
De parelamaniet kan zeer gemakkelijk verwisseld worden met de giftige panteramaniet. Bij beschadiging verkleurt het weefsel van de parelamaniet rozerood tot roodachtig, terwijl dat van de panteramaniet niet verkleurt. Ook bij ouder worden verkleurt de parelamaniet naar deze kleur. In de volksmond wordt de parelamaniet dan ook "blozer" genoemd.
Ook kan de parelamaniet verwisseld worden met de giftige Amanita regalis en de eetbare Amanita spissa.
Leefomgeving
De parelamaniet is te zien vanaf juni tot in de herfst. De paddenstoel is niet kieskeurig qua standplaats en komt voor in loofbossen en naaldbossen. De panteramaniet vormt mycorrhiza met verschillende loof- en naaldbomen.
6 augustus 2023
6 augustus 2023
6 juli 2020
6 juli 2020